Zonnebloempje

Zoonlief kruipt rond half zeven bij mij in bed. Het is nog donker. Zijn ijskoude voetjes tegen mijn dijbenen, kippevel trekt omhoog langs mijn rug. We vertellen elkaar wat we gedroomd hebben. Dan moeten we "zonnebloempje" spelen. Hij gaat rechtop zitten, mijn linkerarm moet mee. Als een bloem staat mijn arm omhoog, steunend om mijn elleboog, met de vingers gespreid. Dit is geen gewone bloem, deze gaat kietelen als je hem aanraakt. Maar eerst gaat ie altijd kapot en valt ie levenloos om het kussen. Dan wordt er geknutseld en gaat er een nieuwe batterij in. Fel springt de zonnebloem weer omhoog, klaar voor zijn taak. Eén tikje en daar gaat ie. Er is geen houden aan. Gieren en brullen. De dag is weer begonnen.