Zonnebloempje

Zoonlief kruipt rond half zeven bij mij in bed. Het is nog donker. Zijn ijskoude voetjes tegen mijn dijbenen, kippevel trekt omhoog langs mijn rug. We vertellen elkaar wat we gedroomd hebben. Dan moeten we "zonnebloempje" spelen. Hij gaat rechtop zitten, mijn linkerarm moet mee. Als een bloem staat mijn arm omhoog, steunend om mijn elleboog, met de vingers gespreid. Dit is geen gewone bloem, deze gaat kietelen als je hem aanraakt. Maar eerst gaat ie altijd kapot en valt ie levenloos om het kussen. Dan wordt er geknutseld en gaat er een nieuwe batterij in. Fel springt de zonnebloem weer omhoog, klaar voor zijn taak. Eén tikje en daar gaat ie. Er is geen houden aan. Gieren en brullen. De dag is weer begonnen.

Alweer op tijd?

Is het geen toeval geweest? Heb ik een talent? Ik kan het mij bijna niet voorstellen. Maar ook vanmorgen waren we weer stipt op tijd klaar en stonden we klokslag half negen voor de poorten van de school. Aannemelijker is dat de kinderen medelijden hebben met paps en daarom meewerken. Als dat zo is komt er een terugslag. Hopelijk niet morgen als A aan de beurt is.

Op tijd!

De crisis zorgt voor nieuwe mogelijkheden. Dus gaat A twee extra dagen buitenshuis werken. Dat betekent dat ik meer tijd thuis mag doorbrengen. Vanochtend de eerste maandag van het nieuwe ritme. Zowaar hebben de kinderen en ik ons ochtendritueel sneller dan ooit afgedraaid: spelen, wassen, aankleden, broodje eten, konijn verzorgen. Er was zelfs nog tijd om buiten te spelen. Het leek wel alsof we het onder de knie krijgen. Een mooi begin van een nieuwe periode.

Ochtendritueel

Deze morgen was als vele andere ochtenden. Na romantisch ontwaakt te zijn, het traditionele spelen met zoon J en dochter A op bed. Om klokslag 7 uur komen de kinderen naar onze kamer. Jeugdliefde A staat dan al onder de douche. Eerst vertellen we wat we gedroomd hebben, en daarna is het bal. Dit keer speelden we bliksempje en steen, papier en schaar. Ik koester deze momenten. Ze zijn kort maar heel intiem.

Ik blog

Het moest er maar eens van komen. Ik ga bloggen. Ik wilde eigenlijk altijd al een dagboek bijhouden, maar deed het nooit. Pure luiheid. Nu met het web is het zo makkelijk dat zelfs ik het moet kunnen volhouden. Ben benieuwd of het nu wel lukt en hoe persoonlijk ik ga worden. We shall see. Elke reis begint met de eerste stap!